🔸دیروز در مراسم افتتاح مرکز کارآفرینی بانک مسکن که با هماهنگی مرکز توسعه و سیاست‌های راهبردی وزارتخانه تاسیس گردیده شرکت کردم. مرکزی که هدفش تعریف صورتِ درست مساله و ارایه اطلاعات لازم به کارآفرینان است تا آنان با خلاقیت پاسخی برای مساله‌های واقعی کشور پیدا کنند و مرکز خریدار راهکارِ خلاقانه‌شان باشد.
▪️مرکزی که قرار است انگاره‌ی دولتِ همه‌چیز فهم را برهم بریزد و به دولتِ خریدارِ اندیشه تغییر دهد.

🔹و امروز در روز جهانی بدون خودرو با استفاده از مترو به قلب تهران ناصری رفتم و چندساعتی را پیاده در محله‌های باب همایون، صوراسرافیل، ناصرخسرو، مروی، پامنار، بازارچه عودلاجان، میدان ارگ و خیابان ۱۵ خرداد حرکت و با مردم و کسبه گفتگو کردم. فضای داخل واگن‌های مترو و گفت و شنود با مردم و مسافران نیز برای من بسیار آموزنده و دلنشین بود. هم‌چنین حرکت در سرسراها و راهروهای درون مترو و صحبت با ماموران آن نیز آموزه‌های فراوانی برای من داشت.

🔹 برنامه دیروز و امروز برای من یک سفر در زمان بود. امروز از گذشته و دیروز ایران بازدید کردم و دیروز از امروز و فردای ایران دیدار داشتم. آنچه بیش از همه‌چیز برای من لذت‌بخش و امیدآفرین بود این بود که دیدم فاصله بین دیروز و امروز دارد کوتاه می‌شود. نه تهران ناصری‌ای که امروز دیدم همان تهران ناصری گذشته است و نه فضای مرکز توسعه و کارآفرینی که می‌خواهد در جهت تسهیل کاربست فناوری‌های نوین و شرکت‌های نوپا کار کند منفک از گذشته است.فردا به شكل اميد در ديروز زنده بود و ديروز در امروز زنده بود. پس، نه فرداي توسعه دست نيافتني است و نه ديروز از دست رفتني كه هر دو در يك خودآگاهي جامع حاضرند و به يكديگر پيوند مي‌خورند. تهران در حال بازآفرینی خود است. در عین حالیکه رگه‌هایی از تاریخ و تمدن ایران‌شهری را در آن به‌راحتی می‌بینی، جریان خلق فضاهای جدید و مدرن شدن زندگی را نیز هم‌زمان در آن مشاهده می‌کنی. در مرکز توسعه نیز نمی‌توانی از صورت مساله‌ی نحوه‌ی ‌رویارویی زندگی مدرن با تاریخ و هویت فرهنگی ایرانِ تاریخی و مدیریت تعارض دیروز و امروز سخن نگویی. این وظیفه‌ی سیاست‌گذار است که نگذارد این تعارض منجر به فرسایش شود. بلکه در مقابل باید به نحوی امور را تدبیر کند تا از خلال این رویارویی آفرینش مجدد و بالندگی روزافزون ملی حاصل گردد.

🔸هرچند از این رویارویی دیروز و امروز بیش از یکصد و پنجاه سال می‌گذرد ولی گویی تازه به‌صورت جمعی صورتِ مساله را یافته‌ایم و داریم از تاریخ درس می‌آموزیم و راهی به‌سوی آینده پیدا می‌کنیم. در گذر تاریخی یکصد و پنجاه سال، مدت زیادی نیست و باید بیش از این صبوری کنیم. مهم این است که راهمان را درست پیدا کنیم. البته که با یک نگاه کمال‌گرا و ایده‌آلیستی می‌شد و می‌شود از صحنه‌هایی که امروز دیدم هزاران اشکال گرفت. لیکن این خاصیت تاریخ است که متکی بر آزمون و خطاست.

🔹این وظیفه فرهیختگان است که هزینه‌ی این تجربه و آزمون و خطا را برای مردم حداقل کنند، لیکن من بر این باورم که نمی‌توان آن را صفر نمود. بنابراین، اگر در این راه با هزینه‌های اجتماعی و اقتصادی سنگین روبرو شدیم خسته نشویم. من امروز بیش از همیشه به بازآفرینی فرهنگ و تمدن ایران‌شهری امیدوار شدم.

💢زنده‌باد جوانان که آینده را خواهند ساخت.

🔸روز شنبه 25 شهریورماه 1396 دیدم سخنان من در ستاد بازآفرینی شهری استان اردبیل در سرمقاله جناب خانی عزیز سردبیر روزنامه محترم اطلاعات بازتاب داشت. خوشحال شدم و احساس موفقیت کردم.من در پی این بودم که بحثی در بگیرد که گرفت و در صورت تداوم می‌تواند بار دهد.

▪️یک نکته را بگویم، مدتهاست شان شهروندان در نظام سیاست‌گذاری ایران به کالا تقلیل پیدا کرده ‌است و روح و جان آنان مطمح نظر نیست. نمونه بارز آن طرح مسکن مهر است.

🔸هنوز هم جامعه اندیشه‌ورز ایران به دلیل‌های مختلف به سلب آزادی و حق انتخاب شهروندان در برابر اقدامات به‌ظاهر خیرخواهانه و در باطن بی‌اعتبار کننده هویت شهروندی عکس‌العمل نشان نمی‌دهد. نمونه‌ی آن تداوم توزیع یارانه و یا فروش قانون به منظور انجام کار خیر است. نمونه دیگر آن احداث بیمارستان در شمال اتوبان همت به سمت کرج است که با هیچ ضابطه‌ای سازگار نیست ولی با شدت در حال اجراست و حتما با افتخار پس از تکمیل افتتاح خواهد شد.

🔸دوست عزیز. من با شما کاملا هم‌عقیده هستم که اجتماع محله‌ای پس از خانواده کوچکترین واحد سازمان اجتماعی است که هویت شهروندان را شکل می‌دهد. برای نظام مدیریت شهریِ مبتنی بر سوداگری که مدتی است بر شهرسازی ایران مستولی شده تنها چیزی که ارزش ندارد حقوق شهروندان و حرمت حریم آنان است. ولی مشکل این است که هنوز هم در عمل این طرز تفکر طرفداران جدی دارد و انگاره حاکم بر شهرسازی ایران است و تا کوچکترین فرصتی پیدا کند سر بر می‌آورد و بساط خود را گسترش می‌دهد. هنوز هم ایده پرطرفدار؛ تخریب محلات، ساخت برج‌های بی‌هویت و برباد دادن هویت ایران‌شهری است.

🔹نکته مهم این است که تغییر یک انگاره در سطح جامه با دستور اداری صورت نمی‌گیرد. ما نیاز به اجماع و جنگ با مفت‌سواران سیاسی و اقتصادی داریم. جنگ با گروه اول چه بسا سخت‌تر از جنگ با گروه دوم است. من چه در دوره پیشن وزارتم و چه در این دوره، سیاستِ بازآفرینی شهری را بر حول محور اندیشه فرهنگ و تمدن ایران‌شهری به عنوان سیاست محوری قرار دادم و ضمن جنگ با سوداگری، بی‌انضباطی شهری و شهرفروشی، خلق دوباره شهر ایرانی را سرلوحه فعالیت وزارتخانه ساختم. در این راستا بی‌گمان توجه به عناصر شکل‌گیری محله نقش بنیادین ایفا می‌کنند. ولی دوست عزیز، این موضوع نیازمند اجماع ملی و پذیرش مخاطره رویارویی با گروه‌های پرقدرت است.

🔸هنوز بسیاری از شهرداری‌ها تا حد زیادی حیاط خلوت گروه‌های قدرت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی هستند و تغییر اوضاع نیازمند درک صحیح از شرایط اجتماعی و اقتصادی ایران و سپس اراده ملی جهت مقابله با کژتابی‌هاست. از این‌رواست که از گفتگو در این باره در هر سطحی استقبال می‌کنم.

🔹می‌دانم از سخن بی‌عمل ناخشنود هستید که شاعر گفت: دو صد گفته چون نیم کردار نیست. در عین حال حضرت فرمود: سرعت گرفتن رهروِ در بی‌راهه صرفا او را از مقصد بیشتر دور می‌سازد. بنابراین، عمل بی‌اندیشه نیز نه تنها هیچ فضیلتی ندارد که منجر به اتلاف و ضایع شدن منابع ملی می‌شود.

🔹اگر به رویکرد بکارگرفته شده در وزارتخانه در این دوره نگاهی بیندازید، خواهید دید که تا چه حد کوشیده‌ام که فرهنگ سازمانی وزارت راه‌وشهرسازی را تغییر دهم و تا چه حد به وزارتخانه‌ای که صرفا فیزیک و کالبد دستور کار آن بوده‌است، مفهومِ اجتماعی شهروندی را تزریق کنم. به نحویکه در حال حاضر توجه به مفهوم حقوق شهروندی و شهروند محوری تبدیل به یک مفهوم اساسی و رایج دراین وزارتخانه شده است.

💢بپذیرید که جامعه ما بسیار بیش از این نیازمند گفتگوی اجتماعی در باره مفاهیم بنیادین است و هنوز باید با هم سخن بگوییم و از سخن گفتن با یکدیگر خسته نشویم. ما هنوز در باره مفاهیمی چون شهر، شهروند، ایران، توسعه، تجدد، ایرانی، اسلامی، و... اجماع حداقلی نداریم. پس با هم سخن بگوییم.