پیشنهاد تشکیل مجمع معماران ایران همزمان با روز معمار
شهر و معماری ایرانی برترین جلوه‌گاه فرهنگی سرزمین و تمدن ایران است. معماری ایرانی در هماهنگی با اندیشه معنوی ایرانیان و دیدگاه آنان نسبت به هستی و انسان و همنوایی با طبیعت متنوع سرزمین ایران هزاران سال استمرار داشته و توانسته نمونه‌های زرینی را به ثبت برساند. قلمرو ظهور این اندیشه با ابزار معمارانه هنرمندان و صاحبان اندیشه به گستره‌ی تمدن و فرهنگ ایران تعمیم یافته و امروزه آثار فاخری از این مظاهر فرهنگی در پهنه سرزمینی ایران شهر قابل بازخوانی اند. معماری و شهر ایرانی عرضه کننده ارزشمندترین مصادیق تعامل با طبیعت در همسویی با ویژگیهای فرهنگی و اعتقادی و تجلیگاه مفهوم توسعه پایدار در شهر و معماری است. اهتمام معماران ایرانی در این راستا عامل اساسی استمرار هویت معماری ایرانی در عین تکامل و بهره گیری آن از پدیده های نوین در طول سده‌ها بوده است.
با آغاز عصر نوگرایی، بازآفرینی و بازخوانی تمدن ایران‌شهری دجار لکنت شده‌است، تا جایی که هنوز تعریف مورد اجماعی از توسعه در میان نخبگان حاصل نشده‌است. اين ناهمزمانی و ناهماهنگی موجب فرسايش و تشديد فرسايش این سازمان فضایی کالبدی منسجم شهرها، کاهش توان زیست‌پذیری محیطی و مخاطره تداوم تمدنی ایران شده‌است. به دیگر سخن محصول فهم ما از رویارویی با تمدن جدید غرب به از جاکندگی و گم‌گشتگی و با نگاه کالایی شدن به زندگی توام شده است. علاوه بر همزیستی ناپایدار دو انگاره قدیم و جدید، گسستی در ساختار هم‌پیوند معماری - شهرسازی رخ داده که به آشفتگی و نابسامانی شهری دامن زده است. عدم پیوند عناصر و اجزای سازنده‌ی شهرها با زمینه و بستر خود و حتی استقرار ناموزون ساختمان‌ها در تعامل با یکدیگر و نیز با ساختار طبیعی پیرامون بر این گسست دامن زده و شرایط نامطلوبی را به بار آورده‌است.
براین باورم که درمان این وضعیت، از یکسو با «بازخواني هويت ايرانی» در چارچوب اندیشه ایران‌شهری در روزگار مدرن و در اقلیمی به فراخنای ایران فرهنگی و فراهم‌ساختن زمینه‌های افزایش حس تعلّق به شهروندان میسر می‌گردد و از سوی دیگر با چنین پشتوانه‌ای ضروری است به بازاندیشی و بازنگری در نظام طرح‌ریزی و ضوابط و شیوه‌نامه‌های راهنما اقدام نموده و به ترمیم این ساختار بپردازیم. معماران ایران، به‌ویژه نسل خلاق و جوان این کشور در این عرصه وظیفه‌ای خطیر بر عهده دارند. باید با حوصله و سینه‌ای فراخ گسست‌ها و فروریختگی‌های نهادهای حرفه‌ای و آموزشی را به کمک اندیشه‌ورزان ترمیم کرد. وزارت راه‌وشهرسازی با تاکید بر نقش و جایگاه معماران و هنر معماری در نظام توسعه کشور بر آن است با حمایت از تشکل‌ها و نهادهای حرفه‌ای در تشکیل مجمع ملی معماران ایران و نیز ساختاری در ذیل شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، زمینه را برای هم‌پیوندی بین حرفه، دانشگاه و دولت فراهم و به سیاست‌گذاری برای رفع موانع و مشکلات بپردازد.
بی‌گمان معماران این کشور با اتکاء به دانش زیست این سرزمین توان افرینش دوباره‌ی هویت معماری ایرانِ معاصر را در پیوند با گذشته دارا هستند. با آرزوی سرفرازی ایرانیان و سربلندی جمهوری اسلامی ایران.

"مسئول کنترل ساختمان"چه نهادی است؟
 دیروز جلسه ای با موضوع ابلاغیه های اخیر در کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی برگزار شد ، ظاهرا همه در یک موضوع اتفاق نظر داشتند: علی رغم تعدادی دست آورد، وضعیت و ساختار کنونی نظام ساخت وساز نامطلوب است، و باید کاری کرد.
نقطه کانونی صحبت من بر شناسایی "مسئول کنترل ساختمان" در کشور تمرکز داشت. نماینده وزارت کشور اصرار و پافشاری می کرد که می توان "مسئول کنترل ساختمان" را وزارت راه و شهرسازی دانست، چرا که مسئولیت نظارت عالیه با اوست. در پی آن سازمان نظام مهندسی ساختمان مستند شده در مکتوبات رئیس سازمان اعلام آمادگی دارد که "مسئولیت کنترل ساختمان" را بر دوش گیرد.
وزارت راه و شهرسازی هم راستا با قوانین و تجربه های جهانی معتقد است که مسئولیت کنترل ساختمان را کسی می تواند عهده دار شود که ابزار و امکانات لازم برای جلوگیری از تخلف را در اختیار داشته باشد. این کسی نخواهد بود جز دولت محلی (شما بخوانید شهرداری ها)

معاونت حقوقی رئیس جمهور که قاعدتا و مطابق قانون مسئول رسیدگی به اینگونه اختلافات حقوقی است، در تاریخ ۱۷/۸/۱۳۹۶ در پاسخ به سوال طرح شده از سوی وزارت راه و شهرسازی که "حدود، اختیار و تکلیف شهرداری ها در خصوص کنترل ساختمان" چیست با بررسی جوانب مختلف و یاری از قوانین ماده ۳۰ و ۳۴ قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان و قانون متأخر، بند الف ماده ۶۰ قانون برنامه ششم به شفافیت اظهار نظر کرده که شهرداری ها در امر کنترل ساختمان (نظارت بر رعایت ضوابط و مقررات شهرسازی و "مقررات ملی ساختمان") عهده دار مسئولیت کنترل ساختمان هستند.
در شرایط جدید سازمان های نظام مهندسی ساختمان نقشی حرفه ای، انضباطی و اعتلایی خواهند داشت و با جدا شدن از ساختارهای دست و پاگیر و آلوده، به تنسیق امور مهندسان خواهند پرداخت.

به‌یاد شایگان، ایرانی گشوده‌دامن
شایگان ایرانی و حکیمِ فرزانه‌ی بود که ایران را با دامن گشوده می‌دید و هویت را در میان جمع و در دادوستد با دیگران جستجو می‌کرد. او در رویارویی با جهان تجدد که یک ویژگی آن بریدگی از زمان ومکان است، از فرزانگان دلیری بود که حلقه‌ی ارتباط تاریخی و مکانی خویش را از یاد نبرد. در عین حالی‌که، هیچ‌گاه دریچه‌ی ذهن خود را بر دنیای جدید نبست. چه بسیار کسانی که دعوی هویتِ غیر غربی دارند لیک، راه‌کار را در بستن دروازه‌ها وغرّه‌شدن به خود در تنهایی و حصارِ بسته می‌بینند. شهامت اندیشگی شایگان در پذیرش خطر رویارویی با ساحت‌های گوناگون تفکر و سبک‌های زندگی در عینِ حرمتِ به خویش و فراموش نکردنِ خود به عنوان یک طرفِ گفتگو است.
به‌گمانِ من این مفهومِ اصیل ایرانی‌بودن است. فرهنگ و تمدن ایران‌شهری، بر ویژگی چهارراه بودن آن استوار است. آن‌که در میانه‌ی چهارراه اقامت گزیده و مسئولیت ایمنی کاروانیانِ مسافر را پذیرفته‌است باید راه‌ها را گشوده و موانع را از میان بر‌دارد. و آن‌که با توهم حفظ خویشتنِ خویش بر اطراف دژ می‌کشد، به‌واقع، دچار هزیمت شده و جان‌مایه‌ی تمدن ایران‌شهری را در نیافته‌است. از این‌رو، شایگان هم به شبه‌قاره توجه دارد و از این‌که عمر خویش را صرف شناخت لایه‌های ژرف مبانی شناخت و عرفان آن کرده‌است خشنود است. او هم‌زمان غرب را نیز وجدان کرده‌است و می‌داند که از رویارویی با آن گریزی نیست. ولی نکته‌ی مهم آن‌که او ایران را زندگی کرده‌است. افسون جدید هم غرب است و هم در هراس از آن، شرق‌زدگی بی‌معنی است. هرچند با واژگان هویت چهل‌تکه راحت نیستم و در جستجوی مایه‎‌ی چسبندگی این تکه‌ها هستم، آن را روی دیگر فرهنگ و تمدن ایران‌شهری می‌دانم که همواره پذیرای اقوام و زبان‌های گوناگون بوده بدون آن‌که هیچ‌یک را بر دیگری برتری دهد.
آن‌چه، مهم است با معنی‌بودن زندگیِ مدنیِ انسانی در این روزگار فشردگی زمان و مکان است. و برای ما ایرانیان ترجمان این معنی، یافتن راهی در حوزه‌ی تمدنی ایران‌شهری برای بالندگی و سازواری در جهان متجدد امروزی است.